Wędruję przez opuszczony hotel w strefie kwarantanny w City-17, ostrożnie otwieram drzwi własnymi rękami i używam mojej prawdziwej głowy i oczu, by zajrzeć w ciemność. Organiczne narośla pulsują od ścian, a obrzydliwe krosty puchną i otwierają się, gdy przechodzę. Ta scena wypełnia całą moją wizję. Słyszę krabów górskich przelatujących nad otworami wentylacyjnymi, a od czasu do czasu dochodzi niski jęk zombie zombie, który jest marionetką jednego z tych kosmicznych kurczaków. Mogę stać nieruchomo w prawdziwym życiu, ale mój mózg jest całkowicie przekonany iluzją, że tu jestem; wśród radzieckich modernistycznych budynków, syreny, radiowy pogaduszek City-17. To marzenie – a może koszmar – się spełniło.
W prawdziwym świecie ptaki śpiewają, ale nie ma hałasu od moich sąsiadów. Wszystkie są zamknięte, a świat jest nadal. W moim umyśle jest wszystko. Ledwo spałem Moje dzieci bawią się na dole, jakby nic nie było inne. Ale wiem, w głębi duszy wszystko się zmieniło. Mój mózg nie chce się zamknąć. Nawet napisanie tego jest trudem. Nic już nie istnieje, oprócz nadciągającego lęku i niepokoju, lęku przed przyszłością po globalnej pandemii i związanych z tym zmian. Niektóre z tych zmartwień chwilowo znikają, gdy naciągam Indeks Zaworów na moje oczy i przypinam kontrolery do rąk, wkraczając w przerażający świat Half-Life: Alyx.
Alyx był ostatnim tygodniem mojego życia, przełączając się między tym światem rzeczywistości wirtualnej a grozą naszej prawdziwej egzystencji. W tygodniu, w którym mieliśmy cały czas robić to, co chcemy, ciężko było zrobić coś innego niż myśleć. Alyx jest jedyną rzeczą, która przykuła moją uwagę, jak pąkla kosmitów czekająca wysoko nad nią z głodnymi ustami i lepkim językiem.
Jako prequel Half-Life 2, gramy jako Alyx Vance, wojownik w armii oporu, który chce wykorzenić kombinację obcych z Ziemi. Ta rasa nazistowskich istot pozaziemskich podbiła świat w ciągu siedmiu godzin, a Alyx znał tylko ich rządy. Jej młody mózg był zmuszony przystosować się do tego nowego świata, ale wciąż chce walczyć o lepszą przyszłość. Uważa, że jest nadzieja, że przyszłość jest otwarta na pozytywne zmiany. Podobnie jak w naszym prawdziwym świecie, który teraz potrzebuje progresywnych wartości, aby chronić naszych najbardziej wrażliwych, przyszłość Ziemi może być zjednoczona. To siła napędowa, z którą wszyscy możemy się wczuć.
Nic dziwnego, że Alyx jest znacznie bardziej rozwiniętą postacią niż Gordon Freeman, niemowy bohater poprzednich gier. Do diabła, Alyx była bardziej rozbudowana w Half-Life 2 i to miała być gra Gordona. Żartuje i komentuje to, co robisz, i żartuje z Russelem, twoim trenerem i twórcą rękawiczek „Russel”, których używasz do manipulowania przedmiotami z dystansu, przewracając je w powietrzu do ciebie jednym ruchem nadgarstka . W jednym niezapomnianym pojedynku Russel wyjaśnia Alyx ideę kanapki klubowej i od razu można zobaczyć, jak programiści z Campo Santo zaczęli pracować, kiedy dołączyli do Valve. Wzajemna zależność między postaciami jest ludzka i naturalna, przypomina to, jak Firewatch sprawił, że rozmowy radiowe były tak przekonujące.
„Przekonujące” wydaje się być słowem kluczowym. Od momentu uruchomienia Alyx jesteś w pełni porywający. Grę rozpoczynasz od miasta 17, obserwując ogromne stridery wspinające się po dachach swoimi wrzecionowatymi, organicznymi nogami. W pobliżu znajduje się radio, w którym możesz szturchać i dźgać, manipulując anteną i zmieniając częstotliwość. W pobliżu znajduje się flamaster, który możesz podnieść i nabazgrać wszystko, co chcesz. Trzeba kręcić kulę ziemską, zwierzaka do nakarmienia oraz kamerę do poruszania się i patrzenia przez wizjer. Prawie wszystko na tym świecie można podnieść, przenieść, wyrzucić lub w jakiś sposób nim manipulować. Ale imponują nie tylko szczegółowe detale, ale także inspirująca skala – te stridery, wielkie linie elektryczne zwisające nad głowami i dziwna struktura wisząca na niebie powyżej: twój główny cel, rodzaj połączonej broni, której potrzebujesz dotrzeć, podbić i włączyć swoich mistrzów.
Jednym z powodów, dla których Half-Life 2 jest tak czule zapamiętany, jest to, jak rozłożył swoją kampanię walką, eksploracją, rozwiązywaniem zagadek i scenariuszami. Zawsze miałeś wrażenie, że robisz coś nowego lub widzisz coś nieoczekiwanego. To samo przez 15 godzin Alyx, bez żadnych odcinków pojazdu. Na ich miejscu znajduje się bardziej Ravenholm, najstraszniejsza część Half-Life 2 – opuszczone miasto, które zostało opanowane przez zombie z główki. Jest ponury i uciążliwy, podobnie jak Alyx, która jest bliższa horroru niż cokolwiek innego. Jest przeplatany chwilami lekceważenia i ma charakterystyczny dowcip Valve – i jest mnóstwo jasno oświetlonych walk, które odbywają się na ulicach, używając klasycznych samochodów na osłonę – ale Alyx nie boi się zabrać cię w ciemność i krzyczeć w twoim albo uszy.
Na początku musisz przejść przez opuszczoną stację metra pełną zombie. Przechodzisz przez wagony kolejowe wypełnione trupami. Przeszukujesz ich kieszenie i wyjrzysz na platformy, gdzie zombie przemykają się, szukając czegoś do zabicia. W pewnym momencie patrzyłem przez okno, obserwując ruch zombie, który nagle zmienił kierunek i zanurkował przez okno w moją stronę, przebijając się przez szybę i drapiąc się w twarz. Byłoby to wystarczająco złe w zwykłej strzelance FPS, ale jest transformujące w VR, widząc te zakrwawione dłonie drapiące twoje oczy.
Później jest sekcja, w której ściga cię destylarnia wódki przez podmiot o pseudonimie „Jeff”. Jeff jest ślepy i agresywny, a twoje kule są nieskuteczne. Musisz rzucić butelki wódki, aby go rozproszyć, wykorzystując środowisko na swoją korzyść. Organiczne narośla wypluwają zarodniki, które powodują kaszel podczas wdychania, więc musisz zakryć usta podczas mijania lub zakryć usta, aby stłumić kaszel, jeśli przypadkowo wdychasz je. Ta godzina gry jest jedną z najbardziej intensywnych, ekscytujące rzeczy, które pamiętam w naszym medium.
Nie mniej ekscytujące jest to, że Alyx zmienia bieg. Wszystkie przeładowania broni są wykonywane ręcznie i są różne dla każdego z trzech głównych dział. W przypadku pistoletu naciskasz przycisk z boku, aby upuścić magazynek, wyciągasz nowy magazynek z ramienia i uderzasz go. Następnie musisz przeciągnąć suwak z powrotem do komory na okrągło. Na początku wykonujesz te trzy kroki pojedynczo, ale ostatecznie wszystko staje się jednym płynnym ruchem. Strzelba jest w większości podobna, ale wkładasz pociski do samej rurki, aby przycisk rozłożył strzelbę. Przesuwasz nadgarstek, aby ponownie go połączyć. Twoje umiejętności przeładowywania nie są sprawdzane, dopóki nie przeładujesz pod presją – albo zombie, albo grad ognia kombajnów – i nieuchronnie grzebiesz i upuszczasz magazynek na podłogę.
Wspomniałem o tym wcześniej, ale te rękawiczki Russel pozwalają ci wyciągać przedmioty z daleka. Oznacza to, że możesz wrzucić do kieszeni amunicję z kieszeni martwego wroga lub wyciągnąć nadlatujące granaty z powietrza, co pozwoli ci je odrzucić. Walki z kombajnem są szalone i potrzebujesz pełnej świadomości sytuacyjnej. Fizyczność świata dodaje tyle. Możesz wyglądać na kapryśnego, ale jest coś ekscytującego w kucaniu w prawdziwym życiu, więc jesteś chroniony przed ogniem przez wirtualny samochód. Lub chwytając za klamkę drzwi samochodu i otwierając ją jak prowizoryczną tarczę, gdy pociski śmigają w powietrzu, wyskakują z metalu i rozbijają okno. Nie potrzebujesz nawet dużo miejsca, aby się nim cieszyć – dopóki możesz stać i kucać w miejscu, wszystko działa cudownie.
W jednej walce kucam przy samochodzie, a żołnierz kombajnu próbuje mnie oskrzydlić. Przełączam się na strzelbę i rozładowuję dwie pociski na jego twarz, odrzucając go do tyłu. Granat zwisa mu z paska i mógłbym go użyć, aby wyjąć dwóch kombajnów, którzy mnie przypięli. Używam rękawiczek Russel, by skierować go w moją stronę, a pocisk wroga uderza go w powietrze, detonując go w odległości kilku metrów od mojej twarzy i zmuszając do przemyślenia. Alyx ma element losowości, który może istnieć tylko w VR.
Otrzymasz wybaczenie, że myślisz o Half-Life: Alyx nie jest odpowiednią grą w Half-Life. Jest to prequel jednej rzeczy, wyłącznie dla VR – z pewnością jego miejsce w historii i ograniczona liczba odbiorców oznacza, że można to pominąć. Nie jest. Alyx to nie tylko niezbędne doświadczenie, to kluczowy element historii Half-Life. Jeśli nie możesz w to zagrać, powinieneś przynajmniej obejrzeć wspaniałe zakończenie na YouTube, abyś był gotowy na nieuniknione Half-Life 3.
Po wydaniu Half-Life 2 zrewolucjonizowało strzelankę FPS. Ustanowił punkt odniesienia dla strzelców, którzy podążyli za nim, podobnie jak podróż pociągiem otwierającym w pierwszym Half-Life doprowadziła do dziesiątek gier, które wyprzedziły ten powolny wstęp. Jednym z powodów, dla których Valve nigdy nie policzyła do trzech i dała nam odpowiednią kontynuację, jest oczekiwanie, które się z tym wiąże. Główne idee serii zostały dopracowane i dopracowane, a wiarygodna fizyka nie jest już tak nowością w grach wideo. Gdzie jest Half-Life do innowacji? Okazuje się, że Valve potrzebowała nowej technologii. Potrzebowała tylko VR. I tego też potrzebowałem.
Jesteśmy w bezprecedensowym momencie i wszyscy się boimy, wszyscy mamy obawy – czy chodzi o członków rodziny, siebie czy utratę pracy. W tych szalonych czasach tak trudno jest się na czymkolwiek skupić, ale zestaw VR, a Alyx jest jak twój osobisty headcrab, blokujący zmysły i pozwalający lalkarzowi przebrnąć przez serię wydarzeń, w których jesteś jedynym agentem zmian. Gdzie nie czujesz się bezsilny. Główną wadą Alyx jest bariera sprzętowa – chciałbym, aby więcej osób mogło sobie na to pozwolić. Ostatnią rzeczą, której potrzebujemy, jest to, że więcej ludzi jest od siebie odciętych. Moi sąsiedzi mogą być cicho, ale jeśli wszyscy otworzymy nasze okna w tym samym czasie, usłyszymy te same ptaki śpiewające swoją piosenkę.
Testowana wersja: Indeks Valve – kod recenzji został dostarczony przez Valve.
