Pakiet łączący je razem może być trochę gołymi kośćmi, ale Super Mario 3D All-Stars zawiera trzy absolutne klasyki. To zawsze będzie dobra wartość.
Jak oceniasz ponowne wydanie? To pytanie, z którym media gier wideo musiały się liczyć w ostatnich latach. Czy oceniasz gry jako całość, czy tylko jakość przepakowania? Wszyscy wiedzą, że Super Mario 64 to niesamowity klasyk, ale czy można go powalić ze względu na jego wczesne słabostki 3D, czy zaakceptować je jako część historii i wieku gry?
W Super Mario 3D All-Stars jeden konkretny element jest skomplikowany: paradygmat tego, ile zdobywasz w oryginalnych grach, a ile zdobywasz opakowanie, które zapewnia ci je na nowoczesnej maszynie. Ten pakiet zawiera trzy najlepsze platformówki 3D, jakie kiedykolwiek stworzono – Mario 64, Sunshine i Galaxy. Wszystkie trzy gry działają zgodnie z oczekiwaniami i wiele z oryginalnych wydań zachowuje w stanie nienaruszonym, na dobre lub na złe. Ale pakiet, który łączy te trzy gry w jedną wersję, jest co najmniej podstawowy. Biorąc pod uwagę, że jest to wielkie wydanie Mario na 35 urodziny, szczerze mówiąc spodziewałem się trochę więcej.
Więc oto, co otrzymujesz. Uruchom menu główne 3D All-Stars, a zobaczysz zebrane trzy gry. Możesz uruchomić każdy z prostym naciśnięciem przycisku. Wejdź do każdej gry i pozostaną one w zasadzie niezmienione, z wyjątkiem drobnych poprawek błędów, sporadycznych poprawek graficznych i języka samouczka zmienianych, aby odzwierciedlić sterowanie Nintendo Switch. Jeśli chcesz zamienić gry, naciśnięcie przycisku minus powoduje wyświetlenie menu, w którym możesz szybko wrócić do ekranu tytułowego i rozpocząć inną grę. To proste, ale sprytne.
Również w menu jest opcja odsłuchania pełnej ścieżki dźwiękowej każdej gry. Jest to w zasadzie jedyna funkcja bonusowa; nie ma grafiki koncepcyjnej do odblokowania, reklam telewizyjnych w stylu retro, wywiadów z programistami ani niczego w tym stylu. To gry i ścieżki dźwiękowe – co jest w porządku, ale pozostawia też ochotę. W końcu są urodziny Mario.
Wskakuj do gier i staje się jasne, że są to wierne odtworzenia. Czasami ta wiara wydaje się nawet trochę głupia. Weźmy na przykład Mario Galaxy, gdzie menu są nadal kontrolowane za pomocą wskaźnika, tak jak na Nintendo Wii. Na szczęście Switch ma w swoich wadach niezbędny sprzęt, aby to umożliwić, ale fakt, że nie można po prostu naciskać analogowym drążkiem, wydaje się dziwny. W grze element ruchu elementów sterujących nie jest potrzebny przez cały czas, ale jest również absolutnie niezbędnym składnikiem konstrukcji Galaxy – więc ma to więcej sensu. Fakt, że musisz używać wskaźnika za każdym razem, gdy chcesz zapisać grę, jest jednak dziwny.
W Mario 64 wprowadzono kilka poprawek. Niektóre błędy zostały usunięte, a luki, które służyły społecznościom szybkiego biegania i łamania sekwencji przez prawie 25 lat, zostały zamknięte. Niektóre prace duszków zostały poprawione, aby nie były zamazanym bałaganem – ale ogólnie jest to gra, jaką pamiętasz. Fanowski projekt dekompilacji Mario 64 i zbudowania natywnego portu na PC zaowocował mocno zmodyfikowanymi wersjami gry z funkcjami takimi jak ray tracing, nowe modele postaci i obsługa panoramicznych ekranów: to nic takiego. To prezentacja 4: 3 i zasadniczo takie same efekty wizualne jak poprzednio. Jest wierny na dobre i na złe, co oznacza, że wciąż jest niesamowity, ale też absolutnie odczuwa swój wiek.
Sunshine jest polaryzującą miłością lub nienawiścią, ale tutaj jej urok zostaje zachowany. Wciąż uważam, że jest to trochę frustrująca, skrzypiąca gra, ale jest coś w jej energii i jasności, co wyróżnia się nawet w kolorowym świecie Mario. Moim problemom ze sposobem sterowania prawdopodobnie nie pomaga w znacznym stopniu fakt, że został on mocno zbudowany wokół kontrolera GameCube, który nie jest tutaj kompatybilny, nawet jeśli masz adapter Smash Bros. Na Switchu wydaje się najmniej naturalnie w domu, ale nadal gra dobrze.
Zostawię to prawdziwym hardkorowym technikom i geniuszom inżynierii odwrotnej, aby mogli się zorientować, kiedy gra zostanie faktycznie uruchomiona, ale gdybym miał zgadywać, te trzy gry są prawdopodobnie emulowane, a zatem brak jakichkolwiek większych zmian. Ważne jest jednak to, że ta emulacja działa dobrze. Gry działają płynnie, wyglądają tak, jak je pamiętasz lub w niektórych przypadkach umiarkowanie lepiej, a co najważniejsze, są zabawne.
Przecież pominięcia w kolekcji wydają się trochę skąpe. Spoglądasz wstecz na kolekcję Street Fighter 30th Anniversary Collection z jej ogromnymi grafikami koncepcyjnymi do zbadania, lub na oszałamiająco bogate pełne przeróbki trylogii Spyro i Crash firmy Activision i wydaje się to zdecydowanie skromne. Najdziwniejsze jest to, że pominięto Super Mario Galaxy 2 – grę, która pod każdym względem przyćmiewa swojego poprzednika i taką, którą można było łatwo uwzględnić, biorąc pod uwagę, że gry wydają się być naśladowane. Nie zdziwiłbym się, widząc mod wentylatora, który w krótkim czasie wstrzyknie Galaxy 2 do tej gry zamiast jej poprzednika.
Wydaje się, że ta recenzja jest listą niedociągnięć – i szczerze mówiąc, w większości tak jest – ale nie można zignorować samej jakości i klasycznego wyglądu zawartych w nim trzech gier. Jakkolwiek są one zakończone, najważniejszą rzeczą, którą zamierzasz robić, jest granie w te gry, więc trzy klasyczne zestawy razem, dobrze działające i wyglądające, jak pamiętasz, to dobra oferta od Nintendo. Nadal uważam, że Mario zasługiwał na bardziej wystawne urodziny, ale klasycznych tytułów z tej kolekcji naprawdę nie da się umniejszyć.
Wydawca dostarczył kopię recenzji.
