Ostatnio, ja’zastanawiałem się nad pewną kontynuacją horroru o dużym budżecie i wieloma ważnymi różnicami między nim a jego poprzednikiem.
W pierwszej grze everyman i jego adoptowana córka walczyli o sens z koszmarnego świata – wypełnionego kultami religijnymi i jego córką’wrodzona zdolność do zmiany losów tego świata. Kontynuacja, wydana później na konsolę, wygląda podobnie do oryginału, ale wygląda zupełnie inaczej: jest to gra o tym, czym nie jesteś – nagrodą, rzeczą, wybawcą – ale kim jesteś: czym jesteś’Zrobiłem, dlaczego ty’Zrobiliśmy to i ostatecznie, czy ty’ponownie przygotowany, aby to zrobić ponownie. Ta gra to Silent Hill 2, a The Last of Us Part 2 jest – częściowo – po prostu taka. To bardzo dobra rzecz.
Pomijając otwieracze Droll, uderzające jest to, jak obie gry radzą sobie z tym, jak smutek przejawia się w świecie wokół bohaterów; jako groteskową przemoc przeciwko nie tylko dobrostanowi fizycznemu, ale – co ważniejsze – także zdrowiu psychicznemu. Prowadzi w odpowiednich grach może’po prostu przestań ‘to’, ponieważ ‘to’ isn’pandemia (ogólnie dobrze ujęta w części 2) lub kult religijny (nigdzie tak blisko jak w SH2), ponieważ ‘to’ to ty i otaczające cię struktury władzy. Jedynym wyjściem jest stawienie czoła ponurej rzeczywistości: nie tylko poznanie prawdy, ale także wiedzy o sobie’Zrobię, gdy znajdziesz to, czego szukałeś.
To’to świat, w którym pytania są bolesne, a odpowiedzi jeszcze gorsze. Podobnie jak w The Last of Us Part 2, nie ma nadrzędnego globalnego ‘misja’ w sensie strategicznym. W Silent Hill 2: bez ratowania świata, bez chwały, bez korzyści. Jako James Sunderland, ty’krążysz w kółko w świecie wypełnionym własnym wewnętrznym niepokojem o twoją żonę’śmierć, szukanie pocieszenia lub zamknięcia. Przeważnie nigdy nie przychodzi. Ellie również jest całkowicie zagubiona, niosąc podejrzane przeczucie, które staje się rzeczywistością, chwytając ją na zawsze tak samo jak James’niezdolność do liczenia się z samym sobą skazuje go na wieczne cierpienie i niskie odległości.
Tam’jest kluczowym momentem, w którym Ellie’nemezis Abby, sama złapana w spiralę zemsty, krzyczy niemal niedowierzająco na swojego wroga, zdając sobie sprawę, że oszczędzając jej Joela’Losy pozwoliły Ellie zabić Abby’najbliżsi przyjaciele. ‘Pozwalamy ci żyć, a ty go zmarnowałeś!’ Dziwny wybór słów, dopóki nie przypomnisz sobie, że podobnie jak wiele ofiar przemocy, depresji, PTSD, życie jest najtrudniejszą rzeczą do zrobienia.
Co jest dość dużą rzeczą do powiedzenia na temat potrójnej gry o zombie, w której tworzysz niesamowite części pistoletu z kawałków cyny znalezionych w sypialni podczas zbierania kart baseballowych. Ale podczas gdy The Last of Us’najgłośniejsze są chwile, kiedy ty’nagle grając w Aliens: The Video Game lub atakując hotel, wiele jego trwałych chwil jest cichych.
Oba przedstawiają dziwnie piękny świat, którego dominującymi motywami są przesadzone zjawiska naturalne, które codziennie uduszają przyziemność: mgła w Silent Hill, odzyskana natura w The Last of Us. Ten cud natury wynika z potworności tego, co działo się wcześniej: rozpadających się cegieł, gnijących budynków, zrujnowanych domów, które można po prostu wyczuć, jak mokre ręczniki pozostawione zbyt długo w suszarce. To lub wnętrzności. Może obydwa.
Nigdy gry nie wyglądają bardziej podobnie niż w sekcji ustawionej w Seattle, ponieważ Dina i Ellie szukają gazu, aby otworzyć zamkniętą bramę bezpieczeństwa. Ich misja zabiera ich do centrum miasta – kawiarni i sądów, synagog i sklepów zoologicznych. Masz nawet bardzo podobną mapę w obu tytułach, używaną rutynowo, aby poruszać się po okolicy i ustalić, który kawałek życia straciłeś’Będę musiał zbadać, aby odblokować kolejną część labiryntu.
Obszar jest dziwnie bezpieczny, jak możesz’Naprawdę mogą cię zranić w jakiś znaczący sposób od czasu do czasu wrogowie, na których wpadniesz. Zamiast tego szkody są wyrządzane psychicznie. Podczas gdy James’świat jest oczywiście metafizyczny – Silent Hill nie jest prawdziwym miejscem, ale bardziej przypomina jaskinię, tj. wszystko w niej jest sprowadzane przez ciebie – tylko dlatego, że Ellie i Dina’świat jest oczywiście ‘real’ nie’to znaczy, że oni też nie’wypełnić je własnymi ciężarówkami. Wiele z nich wyraża się jako przypadkowy dialog, który przeczy ich zniszczonemu życiu.
Jeden potężny przykład tego dzieje się w synagodze, gdzie Ellie’ujawnia się ogólny brak zrozumienia świata, gdy Dina otwarcie opowiada historie. Wtedy tam’to sklep zoologiczny, w którym Dina wzdycha o tym, jak bardzo tęskni za zwierzętami, które kiedyś miała, nawet jeśli były to szalone zwłoki. Co ważne, tam’jest lamentem nad utraconą przyszłością w sklepie muzycznym, w którym kobiety zastanawiają się nad założeniem zespołu. Muzyka jest linią główną wielu z The Last of Us Part 2’wielkie emocjonalne momenty (Ellie i Joel są prawie zabijane na strunach gitarowych, na przykład), ale także ich delikatne litości. Tam’to także pewna pyszna ironia dla doskonałej grywalnej gitary, ponieważ to, co na początku wydaje się zabawnym dodatkiem, łączy zarówno gracza, jak i postać w jedno: co jeszcze robisz, jeśli nie wypełniasz pustego świata własną przeszłością, występując ale ty?
Gry różnią się między sobą w Silent Hill 2’Ponieważ ludzkie postacie są zaniepokojone (lub nie) ucieczką od przeszłości, wielu graczy w The Last of Us Part 2 próbuje po prostu zachęcić innych, aby pozwolili im objąć własną przyszłość. Silent Hill 2’Obsada składa się przede wszystkim z ludzi, którzy zostali ukarani za to, co zrobili lub cierpią z powodu tego, co im zrobiono (głównie oba), podczas gdy w wielu przypadkach The Last of Us Part 2’obsada jest również atakowana po prostu za to, kim jest.
Lew jest ścigany przez swoich ludzi za trans, podczas gdy Ellie i Dina zajmują się jawną publiczną homofobią, mówią, że to jest ‘wydarzenie rodzinne’ kiedy tańczą, pokazując, że choć niektóre rzeczy się zmieniają – globalny porządek, koncepcja codziennego życia – inne postawy umierają. (Otrzymują rodzaj przeprosin, ale jest to wymagane przez szefa społeczności i najwyraźniej nie skorzysta z żadnej zmiany zdania.) W tym celu toczą cykliczną bitwę: kiedy upadł stary świat, ludzie odpowiedzialny za przebudowanie go na tych samych podstawach, na których pojęcie szczęścia dla innych jest określone przez to, jak nieszczęśliwy czyni cię osobiście.
Przypisywanie zamiarów jest zawsze trudne i byłoby niemądrze powiedzieć, że Naughty Dog zobaczył Silent Hill 2 i poszedł, ‘Tak! Zrób tak’. Niezależnie od tego, obie gry dotyczą niektórych motywów, które po prostu dodajesz’W dużych budżetowych grach wideo i – poza mechanicznymi podobieństwami w Seattle – obie są nieszczęśliwe, dane i otrzymane. Ellie, podobnie jak James, jest zarówno ofiarą, jak i podżegaczem, rodzajem Roberta Neville’a, który zdaje sobie sprawę, że to, co uważa za siebie i to, kim jest dla innych, po prostu się nie łączy. Nie może wyczarować Piramidy Głowy ani zdeformowanych pielęgniarek, ale potwory, które ona i reszta załogi wyzwalają się swoimi działaniami, są znacznie gorsze, podobnie jak James’s ‘złe zakończenie’ pokazał, że odmawiając przyznania się do tego, co zrobił (zamordował swoją umierającą żonę), był skazany na powtarzanie tego cyklu na zawsze.
Najważniejsza różnica jest taka: przynajmniej Silent Hill 2 miał ‘dobry’ kończący się. Nie ma takiego szczęścia dla Ellie. Pożyczać swobodnie z filmu Jacob’s Ladder (inspirowana Silent Hill): najbardziej przerażająca rzecz w Ellie’koszmary są takie, że ona nie jest’śnię. Zabawa.
